سكوت شبانه

مست آمدم اي پير كه مستانه بميرممستـــانه در این گـــوشـــه ی میـــخانه بمیـرمدرویشــــــــم و بگــــذار قلـنـــــدر منـشــــانهکاکل همه افشان به ســـر شــانه بمیــــرممیخانه به دور ســـــــر من چــــرخد و اینـــمپیـــمــان که به چــرخیــــــدن پیمانه بمیــرممن بلبــــل عشـــاق به دامی نشـــــوم رامدر دام تو هــــم بی طــمــــع دانه بمیـــــــرمشمعی و طواف حرمی بود که می خواستپروانـه بــزایــم مــن و پــروانـه بمیــــــــــــــرممــن در یتیــمـــــم صدفـــم سیــنه دریاستبگذار یتـیـــمانه و دردانــه بمیــــــــــــــــــــرمبیـگانـه شــمـــردند مـــرا در وطن خـــویــشتا بی وطن و از هـمـــه بیــــگانه بمیــــــــرمکو نی زن میــخــانه بـگــــو جــان به لب آورتا با تـــب و لب بــــــر لب جــانــانه بمیـــــرمآن ســـلســــله ی زلـف که زنار دلـــــم بــــــوددر گردنـــــم آویز که دیــــــوانه بمیــــــــــــــرمایـن دیـر مغـان ته چــک ایران قدیـــــم استاینجاست که من بی چک و بی چانه بمیرمدر زنــدگی افســـانه شـــدم در هـــمه آفاقبگذار که در مرگ هــــم افســــانه بمیــــــرمدر گوشـــه ی کاشـــانه بســـی سوختـــم اماآن شمع نبودم كه به كاشانه بميرمسرباز جهادم من و از جبهه ی احرارانصاف کجا رفته که در خانه بمیرم                                  محمدحسین بهجت تبریزی(شهریار) سكوت شبانه...